Van M. kreeg ik een serie blikken. Eén daarvan herkende ik direct als een product van PiP Studio. "Hé, mijn vriendin C. spaart dat soort dingen", zei ik nog.
De afbeelding op de voorkant maakte dat ik gelijk wist wat ik met dit blik wilde maken: een tegenhanger van de 'boswandeling'.
Van dit blik zou ik een soort boswandeling 'over the top' maken. Met felle kleuren en de glittervogeltjes waarvan ik wist dat ze ergens in de doos met kerstboomspullen moesten zitten.
De voorpret werd wel een beetje bedorven door de gedachte aan vriendin C. Eigenlijk zou ik dit blik aan haar moeten geven. Het paste mooi bij haar servies. Ze zou er vast heel blij mee zijn. Hmmm....
Om te zien wat er zou winnen, de vriendschap of mijn drang tot knutselen, liet ik het blik een paar weken in mijn werkkamer staan. Vol in het zicht.
Mijn onstuitbare drang tot knutselen won.
Ik ging los.
In een oud nummer van Happinez (nr. 1, 2013) die ik voor een habbekrats gekocht had bij kringloopwinkel What's in?, vond ik afbeeldingen die perfect pasten bij het blik. Iets met yoga, bergbeken, olifanten en vogels en vooral: veel kleuren.
Met wat gemeentelijk snoeiafval en een paar halflege bussen fluor verf maakte ik een suikerzoet boompje.
Terwijl de takken lagen te drogen, viste ik, een half jaar vóór de afgesproken datum, de twee kerstboomvogels uit hun doos. Ik zág ze denken: "Huh? Nú al?
Tegen de tijd dat het boompje geplant was en in bloei stond met papieren roosjes, hadden de kerstboomvogels zich al aangepast aan dit voor hen zo onbekende seizoen. Ze werden broeds. Ik regelde snel een knaloranje nest voor ze. Uit de doos met paasspullen. De Paashaas vond het allemaal best. Die had het de komende elf maanden toch niet nodig, zei hij.
Tot zover ging alles gesmeerd. Totdat...
Totdat ik vanochtend om kwart over acht, bij wijze van finishing touch, even de collage op het deksel zou spuiten. Met mijn slaperige hoofd pakte ik in plaats van de transparante lak per ongeluk de bus met witte lak van de plank. "Goh, wat doet die blanke lak raar", dacht ik nog. En intussen gewoon lekker doorspuiten, natuurlijk. Pas na een paar seconden had ik in de gaten wat ik aan het doen was. Oh, sh**.
Met gefronste wenkbrauwen stond ik naar het deksel in mijn hand te kijken. Maar nog vóórdat de verf droog was, had ik mijn verhaal klaar.
Komt 'ie:
In het land van PiP is het voor eeuwig lente. Maar wel een vroege lente. Met af en toe nog een nachtje vorst. Die dan 's morgens als zilveren rijp over het landschap ligt.
Nou. Zo dus.
Van mijn schuldgevoel richting C. ben ik trouwens ook af. Want morgen ga ik naar haar toe. En dan geef ik haar dit blik. Van PiP Studio. Hopelijk vindt ze het niet erg dat ik het omgebouwd heb tot een eeuwigdurende lente waarin kerstboomvogels broeden in een nest dat ze geleend hebben van de paashaas.
afbeeldingen: foto's van de auteur
Verkoopinformatie: dit blik is niet te koop.
Terwijl we op weg waren naar Theaterboerderij Erf en Weide, waar ik die middag een cursus verhalen vertellen gaf, vertelde G. over de schade die de aardbevingen aanrichten in Woudbloem en omgeving. En over het feit dat zijn moeder in de jaren '70 al voorspeld had dat dit zou gaan gebeuren. 
.svg.png)
Als je goed kijkt, zie je dat die hermelijnstaarten op het blik er anders uitzien dan die op de vlag. Op het blik staat namelijk aan weerszijden van elk hermelijnmotief ook nog een kleine triskele. 
Ik heb maar twee muisklikken nodig om er achter te komen dat Massilly een Franse blikfabriek is. Opgericht in 1911 in.... juis, Massilly. In het hart van Frankrijk. Niks Bretagne, dus. 
Mijn oma en mijn moeder ook. Een aantal van de spullen die ze in de loop der jaren bij elkaar gespaard hebben, staat nu bij mij thuis. Het theebusje en de theekopjes van oma, bijvoorbeeld. Beide komt je trouwens ook nog wel eens tegen bij kringloopwinkels of op Internet.
